na hard werken een welverdiende ontspanning

Lieve fans,

De volgende 2 verhalen zijn van ons drieën, Ibu Juul, ade Rachelle en usi Alice.

Hoe gaat het met jullie in ons kikkerlandje? Hopelijk naar wens.
Met ons alles prima hier. Het lijkt met de dag warmer te worden en er staat nauwelijks wind, maar we mogen niet klagen.

Zondag hadden we onze enige vrije dag en die hebben we besteed door het eiland Ambon te verlaten. We zijn om 05.00 uur opgestaan – kun je nagaan, op je vrije dag!- omdat we de eerste boot (veerpont) naar Seram wilden nemen. Deze zou om 06.00/06.30 uur vertrekken. We hadden helemaal geregeld dat we 's ochtends gebracht zouden worden door de chauffeur van ibu Roos – de eigenaresse van onze riante villa- naar Liang, de vertrekplaats van de boot op Ambon, om 05.30 uur. Wij maar wachten....wachten.... wachten... geen chauffeur. En er was nog helemaal niemand wakker, behalve de iman van de moskee die ons al een uur gezelschap hield met z'n zingende gebeden.

Rond 05.45 uur werd eindelijk iemand van de helpers wakker. Zij heeft voor ons de chauffeur gebeld om te zeggen dat hij moest opschieten, omdat wij aan het wachten waren en anders de boot zouden missen. Rond 06.10 uur kwam hij eindelijk aan en reed hij ons als een gek naar Liang.
Sacha (nicht van Rachelle) stond al vanaf 06.10 uur op ons te wachten met haar neefje, Bren, en een vriend, Jefri.
Na helemaal door elkaar geschud te zijn door de reis in de auto, kwamen we om 06.55 uur aan in Liang. Net op tijd, want de touwen van de boot waren al los gehaald!! Maar goed, we hadden het gered en dat was het belangrijkste.
De trip op de boot was heerlijk, zonnetje op de bol, lekker windje.... genieten!

Na ongeveer 1,5 uur bereikten we Waipirit op Seram. Eigenlijk was ons plan om met de auto te gaan, maar toen kregen we een beter idee om met de ojek (brommertaxi) te gaan.
Tot Rumahkay is het ongeveer 45 minuten met de ojek en je betaalt hiervoor IDR 50.000 p.p., omgerekend komt dit neer op 2 euro p.p. Nah, da's toch niks?
Op de ojek was het ook weer genieten! Lekker windje, mooi uitzicht en de felle zon.
Alice had af en toe het gevoel dat ze een gratis facelift kreeg; de rimpels waren er allemaal uitgewaaid, haha!!

De weg van Waiprit naar Rumahkay is geasfalteerd, dus we konden lekker hard over de wegen. Alleen was er het probleem dat de bruggen door de harde regenval van de afgelopen maanden kapot waren gegaan en nu lagen er overal houten planken; dat was af en toe even eng!! Maar levend en wel en helemaal doorgezeten – pantal keras – , kwamen we uiteindelijk aan in Rumahkay. Hier werden we opgewacht door Bertie, een neef van Rachelle.
Bertie bracht ons naar de familie van Rachelle, waar we met open armen werden ontvangen. Hier hebben we gegeten, gedronken en een beetje gehangen.

's Middags rond een uur of één zijn we naar de Air Terjun gegaan. Air Terjun is een waterval (zie foto's). Rumahkay staat bekend om haar watervallen. Er zijn meerdere, maar wij zijn naar Waihetu, de verste en Waisia, de meest toeristische geweest. Om er te komen zijn we eerst met de auto een stuk gereden, een zwarte pick-up, waar we met z'n 10-en in de bak zaten (zie de foto's). Zo veilig hebben we ons nog nooit gevoel.......NOT!!!
Maar het was wel lachen, vooral als we de ongeasfalteerde wegen opgingen, werden onze magen goed getest....

De laatste paar 100 m tot aan Waihetu hebben we gelopen. Omdat Rachelle 'anak-cucu Rumahkay' (=afstammeling) en Alice 'gandong' is, moesten we ons eerst volgens ritueel wassen aan de voet van de waterval. Dit is een soort teken aan de voorouders om te laten weten dat je er bent. Daarna mochten we doorlopen naar de waterval.
Seram heeft echt een geweldige natuurschoon. Hele hoge bomen, veel bebossing en er groeien veel meer vruchten dan op Ambon. Het is nu tijd van de durian, een zoete vrucht met een eigenaardige doordringende geur. De durian ruik je al van ver!! De lokale bevolking vindt het een hele lekkere vrucht, maar wij hebben hem liever niet. Rachelle wordt al misselijk als ze het alleen ruikt.

Enfin, na een korte wandeling door de mooie natuur kwamen we bij Air Terjun Waihetu aan. De ooorsprong van de waterval lag misschien wel op 35-40 m hoogte. Met een oorverdovende geluid valt het water naar beneden. Ontzettend indrukwekkend en immens om te zien!
We zijn lekker het water in gedoken en hebben zelfs de rosten beklommen om er vervolgens vanaf te springen!
Tussen het zwemmen door kregen we gandaria en langsa, lekker zoete vruchten.

Héééérlijk relaxed.. Na hier nog even gezwommen te hebben zijn we terug gelopen naar onze pick-up, waarna we naar Air Terjun Waisia reden. Deze ligt wat dichterbij het bevolkte gedeelte en is een trekpleister voor toeristen.
Om tot Waisia te komen, moet je een stuk verder door de bush-bush lopen dan bij Waihetu, maar hier is de weg ernaar toe geasfalteerd. Een wandelpad met allemaal bruggetjes. Waisia is een kleinere waterval dan Waihetu, als je hieronder zwemt wordt je niet het water ingezogen. Behalve als het regentijd is, dan schijnt Waisia veel groter te zijn. Maar ook hier hebben we weer heerlijk gezwommen.

Rond 15.30 uur zijn we teruggegaan naar huis. Hier hebben we onze kleding gedroogd en wat gegeten en gedronken en om 17.00 uur gingen we richting Waipirit met de pick-up. Sacha, Rachelle en Alice zaten als koninginnen; de jongens zagen namelijk dat we niet lekker zaten achterin die pick-up, dus hadden ze 3 stoelen naast elkaar gezet en deze met touw aan de auto gebonden! Nou, lief bedoeld hoor, maar dit was nóg erger! We schoven continu heen en weer door de bochten! Maarre.... we zijn heelhuids bij Waipirit aankomen en om 19.30 uur in Liang (Ambon).
Het was een geweldige dag, we hebben ervan genoten!!!


Salam manis dari Ibu Julia, ade Rachelle en usi Alice